Małe rzeczy

Dziś natknęłam się na małą karteluszkę. Która sprawiła, że na mojej twarzy od razu zagościł szeroki uśmiech.

Po długim, półtorarocznym okresie napisałam wreszcie moją magisterkę. Bronię ją za 3 tygodnie. Nigdy nie szło mi to specjalnie dobrze, nie mam daru do naukowego pisania. Trafiłam też na wyjątkowo nieprzystępną panią promotor, która wiele razy zmieniała zdanie i często miałam wrażenie, że celowo mnie glebiła. niejednokrotnie po rozmowie z nią miałam wrażenie, że nigdy tego ustrojstwa nie napiszę i chciało mi się płakać (nie wypada z powodu takiej pierdoły, wiem, więc nie płakałam :P). Za każdym razem odbierając od niej sprawdzony rozdział załamywałam ręce i zastanawiałam się czy jestem aż tak beznadziejna, bo w pracy było więcej tekstu na czerwono niż na czarno.

Ale jakoś przez to przebrnęłam. Nie wiem jak i nie mając wcześniej żadnej konkretnej koncepcji udało mi się wypłodzić niebagatelne 120 stron. Taka ulga.

Moje znalezisko to kartka sprzed jakiegoś roku, pewnie z chwili jakiegoś doła. Zatytułowana jest "Motywator pisania pracki" i zawiera wiele ciepłych słów. Nie muszę chyba mówić skąd ją mam. To dzięki niej w pobliżu nie płakałam.

Rąbek poniżej ;) Pamiętajmy o drobnych gestach, komplementach, przysługach. Tak wiele mogą dla kogoś znaczyć.